Droga pożarowa to utwardzona nawierzchnia umożliwiająca dojazd pojazdów jednostek ochrony przeciwpożarowej do obiektu budowlanego o każdej porze roku.

Musi być doprowadzona do budynku zawierającego strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL I lub ZL II, lub do budynku należącego do grupy wysokościowej: średniowysoki, wysoki lub wysokościowy, zawierającego strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL III, ZL IV lub ZL V.

Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 lipca 2009 r. w sprawie przeciwpożarowego zaopatrzenia w wodę oraz dróg pożarowych, aby spełnić wymagania dla dróg prowadzących do budynków z grupy 1 i 2, nie wystarczy zastosować wyłącznie eko-siatki. Omawiana ustawa nie wskazuje, jaką powierzchnię należy uznać za biologicznie czynną.

Jednak zgodnie z opinią prawną z 8 lutego 2019 r. wydaną przez radcę prawnego (Kancelaria Prawna) na zlecenie geo, jeżeli eko kratki ułożone są na podłożu stałym, a jako materiał wypełniający między kratkami zastosowany jest piasek, to takie rozwiązanie można uznać za biologicznie czynne w świetle obowiązującego prawa.

Droga pożarowa to każdy obszar budynku, podwórza lub szopy, w którym znajduje się strefa pożarowa produkcyjna lub magazynowa, jeżeli gęstość obciążenia ogniowego tej strefy przekracza 500 MJ/m2 i spełniony jest co najmniej jeden z następujących warunków

• powierzchnia strefy pożarowej przekracza 1 000 m2,
• znajduje się w niej pomieszczenie zagrożone wybuchem;
• budynek zawierający strefę pożarową produkcyjną lub magazynową o gęstości obciążenia ogniowego poniżej 500 MJ/m2 o powierzchni przekraczającej 20 000 m2;

Dodatkowo za drogę pożarową uważa się również budynek niski zawierający strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL III o powierzchni przekraczającej 1000 m2 obejmującą kondygnację nadziemną inną niż pierwsza kondygnacja lub zawierający strefę pożarową zakwalifikowaną do kategorii zagrożenia ludzi ZL V i posiadający ponad 50 miejsc noclegowych.

Droga pożarowa musi być tak zaprojektowana, aby umożliwić przejazd pojazdów bez konieczności zmiany kierunku jazdy. Jeśli konieczny jest objazd, powinien on mieć wymiary co najmniej 20 m x 20 m. Dopuszcza się odcinek drogi pożarowej o długości nie większej niż 15 m, z którego wyjazd jest możliwy tylko przez cofanie. Minimalny promień zewnętrznych łuków drogi pożarowej nie może być mniejszy niż 11 m. Minimalna szerokość drogi pożarowej powinna wynosić co najmniej 4 m, a jej nachylenie podłużne nie powinno przekraczać 5%. W granicach miasta i na lądzie droga pożarowa musi umożliwiać przejazd pojazdów o nacisku osi na powierzchnię drogi wynoszącym co najmniej 100 kN; w innych miejscach minimalna szerokość nie może być mniejsza niż 3,5 m.

Drogi pożarowe to drogi o maksymalnym nachyleniu poniżej 5%, których nawierzchnia jest w stanie wytrzymać przejazd sprzętu gaśniczego.

Drogi pożarowe mogą być węższe niż 3 m, jeżeli ich nacisk na oś na powierzchni drogi wynosi co najmniej 50 kN. 

W przepisie rozporządzenia Ministra Infrastruktury, w brzmieniu obowiązującym po 1 stycznia 2018 r., wprowadzono definicję legalną pojęcia "teren biologicznie czynny".

W poprzedniej wersji tego przepisu obszar ten był określany jako "teren biologicznie czynny". Ta terminologia nie była zrozumiała dla obywateli i ekspertów międzynarodowych. W związku z tym Minister postanowił jednoznacznie zdefiniować go jako "teren biologicznie czynny", przez który rozumie się teren o powierzchni urządzonej w sposób zapewniający naturalną wegetację roślin i retencję wód opadowych, a także 50% powierzchni tarasów i dachów płaskich o takiej powierzchni oraz innych powierzchni zapewniających naturalną wegetację roślin, o powierzchni nie mniejszej niż 10 m2, oraz wody powierzchniowe na tym terenie.

Droga pożarowa to pas terenu, zwykle w środku obszaru miejskiego, który nie jest zabudowany ani obsadzony drzewami. Jest on przeznaczony na wyjścia ewakuacyjne, a także dla ruchu w sytuacjach awaryjnych.

Drogi pożarowe są często utwardzone, a nie gruntowe, tak aby pojazdy ratunkowe mogły bez problemu po nich przejeżdżać. Mogą być także wykorzystywane jako parki i tereny zielone w sytuacjach zagrożenia.

W kontekście przedstawionej powyżej definicji należy podkreślić, że literalna wykładnia ww. przepisu $ 3 ust. 22 rozporządzenia Ministra Infrastruktury prowadzi do wniosku, że w celu ustalenia, czy dany obszar stanowi powierzchnię biologicznie czynną, należy jedynie ocenić, czy teren, który został zaliczony do powierzchni biologicznie czynnej, spełnia warunek zapewnienia naturalnej roślinności. W konsekwencji, na podstawie powołanego przepisu nie ma podstaw do wskazywania jakichkolwiek dodatkowych warunków, które stanowiłyby podstawę takiej oceny - w szczególności oceny ze względu na sposób użytkowania terenu. Jeśli więc dany teren jest urządzony w sposób zapewniający naturalną wegetację roślin, to niezależnie od sposobu jego użytkowania powinien być zaliczony do terenów biologicznie czynnych.

Termin "droga pożarowa" definiowany jest jako każda przestrzeń, która nie jest oznaczona jako miejsce parkingowe, ale musi być wolna, zgodnie z przepisami budowlanymi.

W kontekście prawnym, w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjmuje się również, że dopuszczalne jest urządzanie powierzchni biologicznie czynnej również na terenach przeznaczonych na miejsca postojowe, drogi dojazdowe (manewrowe) lub drogi pożarowe w ramach zagospodarowania działki, jeśli są one wyłożone tzw. siatką ekologiczną. Ważne jest jednak, aby zapewnić możliwość obiegu wody w naturalnych warstwach w obrębie terenu zielonego (drogi pożarowej), a w szczególności, aby zagwarantować możliwość zachowania tego terenu w sposób zapewniający naturalną wegetację roślin.

Zastosowanie kraty trawnikowej musi zatem umożliwiać "naturalną wegetację", z uwzględnieniem nacisku kół pojazdów na materiał kraty, a nie na powierzchnię trawiastą. Podłoże przygotowane pod kratę powinno nie tylko zapewniać infiltrację wody i porastanie korzeni (żadna z warstw nie może być nieprzepuszczalna), ale także spełniać wymagania dotyczące obciążenia dla drogi pożarowej.

Powierzchnia biologicznie czynna to termin techniczny stosowany w urbanistyce i budownictwie. Dokładniej mówiąc, jest to jedna z części rozporządzenia wydanego przez rząd rosyjski, które określa, jakie materiały można stosować w projektach budowlanych. Powierzchnia biologicznie czynna jest definiowana jako "warstwa ziemi lub innego naturalnego materiału, który zatrzymuje wodę deszczową lub wilgoć w glebie i który zapewnia środowisko dla naturalnego rozwoju i samoodnawiania się roślinności".

Aby ocenić, czy obszar pokryty "geo eco-grid" może być uznany za powierzchnię biologicznie czynną, należy odnieść się do kilku kluczowych kwestii.
Po pierwsze, należy rozważyć rodzaj materiału użytego do wykonania podbudowy siatki i jej warstw. Jeśli materiał ten charakteryzuje się przepuszczalnością umożliwiającą naturalną cyrkulację wody, przyczynia się to do określenia, czy dany obszar można uznać za powierzchnię biologicznie czynną.

Ponadto po 1 stycznia 2018 r. obowiązuje dodatkowy warunek uznania powierzchni za biologicznie czynną: musi ona zapewniać naturalną retencję wody deszczowej. Zależy to również od rodzaju materiału, z którego została wykonana podbudowa kratki.

Przepisy definiują "drogę pożarową" jako teren zapewniający dostęp do budynków dla straży pożarnej.

Definicja "drogi pożarowej" nie uległa zmianie od 1 stycznia 2018 r., kiedy to rozporządzenie zostało zmienione w celu zdefiniowania "terenu biologicznie czynnego". Przed tą datą i po niej rozporządzenie stanowi, że grunt biologicznie czynny składa się z trzech warstw: dolnej warstwy kruszywa łamanego (0-31,5 mm) o grubości co najmniej 10 cm; środkowej warstwy piasku podsypkowego (3-5 cm) o grubości co najmniej 3 cm; górnej warstwy roślinności o grubości co najmniej 5 cm.

Aby grunt można było uznać za biologicznie czynny, musi on również charakteryzować się współczynnikiem spływu równym 0,18-0,27 przy pomiarze dla równej powierzchni.

Zastosowanie eko-kratek na podjazdach, parkingach i drogach pożarowych pozwala na uznanie proporcjonalnie większej powierzchni za biologicznie czynną niż w przypadku tradycyjnych nawierzchni asfaltowych lub betonowych. Te eko-siatki są wykonane z materiałów przepuszczających wodę i mogą być pokryte trawą darniową lub inną roślinnością, dzięki czemu są atrakcyjne wizualnie i przyjazne dla środowiska.